અત્યાર સુધી મને કોઇ ઘરમાંથી બહાર જાય ત્યારે બહુ લાગી આવતું નહીં પરંતુ હવે મને આ બધી ખબર પડે છે. અને હવે કદાચ મને માનવીય સબંધોનું મુલ્ય સમજાય રહ્યું છે.
હાલ છેલ્લા ઘણા દિવસોથી બા અને દાદા અહીં આવ્યા હતા. મને તેમની સાથે રમવાની બહુ મજા આવતી હતી. સવારે પપ્પા સ્કુલે મુકી જાય અને દાદા સ્કુલેથી લેવા આવતા હતા. દિવસો જાણે આનંદથી પસાર થતા હતા તેવામાં બા એ કહ્યું કે મારે જૂનાગઢ જવાનું છે . મેં તેમને કહ્યું કે ના તમારે નથી જવાનું દાદાને જવું હોય તો ભલે જાય તમારે રોકાવાનું છે.
બા એ મને સમજાવી કે મારે થોડું કામ છે તે પતાવી ને હું ફરી આવી જઇશ અને આ જો હું મારી સાડીઓ પણ અહીં મુકીને જાઉં છું. છતાં સોમવારે સાંજે તેમને જતા રોકવા મેં બહુ કોશીશ કરી અને તેમની બેગ અને ચંપલને છુપાવા લાગી.
હવે ઘીમે ઘીમે બા અને દાદાને જવાનો સમય નજીક આવી રહ્યો હતો આથી મેં તો પોક મુકીને રડવાનું ચાલુ કર્યું મને બહુ સમજાવામાં આવી અને અંતે રડતી આંખે હું બા અને દાદાને મુકવા પણ ગઇ. બા અને દાદાને મુકીને હું ઘરે આવી ત્યારે ઘર એકદમ સુમસામ લાગ્યું અને ફરી હું બેડ પર બેસી ગઇ અને જેવી પપ્પાએ મને બોલાવી કે ફરી મને રડવું આવી ગયું. ફરી મને મનાવવામાં પપ્પા - મમ્મીને બહુ વાર લાગી. હવે હું રાહ જોઇ રહી છું કે બા અને દાદા ફરી ક્યારે આવે.
- તમારી જિત્વા
Posts
